Gazte gara, eta mugimenduan gaude. Hamaika gara, baina bakarra aldi berean. Kolektiboa. Ilun, korapilo eta inposizioen garaietan, utopiko izaten jarraitzen duen belaunaldia gara, makurtzen ez dena.
Zarta bat aurpegian, zartada bat hormigoizko paisaian. Zergatik orain, ordea? Baina zergatik ez? Orain ala inoiz ez?