Podcast: Play in new window | Download
Neguko jantzi naiz. Neguko irudikatu dut neure burua eguna izara artetik biluzten; orain prakak, orain alkandora, orain kafeak txistu egin dit sukaldetik. Oinez noa euritarako zapatekin neguan, urtaroari zor zaion errespetuz uzkurtu zait gorputza barrurantz, tximinien arrastoei baino, barruko izotz begien lausoari jarraitu diot lainoak utzi gabeko hirian. Lainoak utzi gabeko hirian, saihetsak saihetsaren kontra berotuz. Neguari eman diot jaten teilapeko uxoentzat gordeta nituen ogi apurretatik, bihar beste leku bat aukeratu beharko dut paper hauek erretzeko, hemen ezagunegia naiz honezkero, kea darie nire eskuei poltsiko barruetatik. Neguan gaudela gogorarazten diguten gauzen zerrenda egin dut buruan, kale honetan ez zegoen supermerkaturik orduan, ondo gogoan dut akordeoia jotzen zuen gizona arnasestu zurietan ase, ez nago bakarrik baina neguak bakarrik marrazten nau hain zuzen, hain uzkurturik nagoenean. Belarri minberei eman diet arreta, ur hornidurak entzun ditut lehertzen kaleak bi egiten duen puntu honetan, bi kale zenbatzen ditut lehen bakarra zen lekuan, orain bi kale lehen bakarra zegoen tokian. Neguko aterkiak ikusi ditut ondotik pasatzen, jendeak bere burua babesteko neurriak hartzen ditu oraindik hemen, horregatik da isilagoa hiria urtaro honen sabelean, lotsatiago agertzen da bat erakusleihoek barruko hezetasuna agertzen badute haien beirazko aurpegietan eta inork ez daki oso ondo zergatik den, egunak dira gorantz begiratzera ausartu ez garela eta inork ez digu neguaz galdetzen, egunez baizik.
Zeru sabaia atzamarrekin ukitzeak inoiz baino errazagoa behar lukeenean, jendeak beherantz begiratzen du neguan. Azpian bilatzen diren azalpenak ez dira sakonekoak beti, neguko garenean, gorantz begiratzera ausartzen ez garenean, ikatzak bere horretan ez du ezer berotzeko balio.
